This post is also available in:
Español 
English
Stel je voor dat je vijf jaar oud bent en alles wat je kent achter je laat: je straat in de wijk La Victoria in Lima, de geur van oma’s lunch, het gegil van spelende kinderen op het 13e blok van Sáenz Peña Street. Stel je dan voor dat je landt in Miami, in een auto stapt en naar de Bronx in New York rijdt. Zo begon het verhaal van Victor Rosas Salcedo, een Peruaanse jongen die opgroeide tussen twee werelden, maar zich van geen van beide volledig deel voelde uitmaken.
Op 26-jarige leeftijd werd Víctor gedeporteerd naar Peru, een land dat voor hem bijna onbekend was. Zonder geld, zonder Spaans te spreken, met enkel een rugzak en een tondeuse, stond hij voor een vijandige realiteit. Maar te midden van alle moeilijkheden vond hij iets onverwoestbaars: zijn geloof en zijn wil om zichzelf opnieuw op te bouwen.
Vandaag woont Víctor in Amsterdam, waar hij werkt als barbier in een van de meest iconische barbershops van de stad. Zijn verhaal gaat niet alleen over persoonlijke veerkracht, maar ook over hoe een Peruaan zelfs in de donkerste momenten hoop kan vinden.
Dit is het levensverhaal van Víctor Rosas Salcedo: van Lima naar de Bronx, van een gevangeniscel in Florida naar de Peruaanse Andes, en uiteindelijk naar een kappersstoel in het hart van Amsterdam. Een verhaal dat laat zien dat het, met een doel voor ogen, altijd mogelijk is om opnieuw te beginnen.
Van Lima naar de Bronx: het jongetje dat Peru verliet zonder te weten dat hij zou terugkeren
Víctor werd geboren in Lima, Peru, in mei 1978. Zijn eerste levensjaren bracht hij door in La Victoria, in blok 13 van de Sáenz Peña-straat, omringd door de levendige geluiden van de stad en de warmte van een Peruaans thuis. Maar op vijfjarige leeftijd veranderde zijn leven drastisch toen zijn familie besloot naar de Verenigde Staten te emigreren, op zoek naar een betere toekomst. Zijn vader vertrok als eerste naar New York en werd gevolgd door zijn moeder, zus en hemzelf. Ze landden in Miami in juli 1983 en reden vervolgens naar de Bronx om een nieuw leven te beginnen.
De Bronx in de jaren ’80 was geen gemakkelijke plek voor een Latijns-Amerikaans kind. Víctor sprak nauwelijks Engels, maar hij was vastbesloten om zich snel aan te passen en weigerde speciaal onderwijs (ESL-klassen). Hij wilde meteen naar de reguliere klas, ook al werd hij daar geconfronteerd met pesterijen en geweld – zoals een incident waarbij hij in zijn been werd gestoken met een potlood. Deze ervaringen lieten littekens achter, zowel lichamelijk als emotioneel, maar ze vormden ook zijn karakter. Ondanks de afstand tot Peru hield hij via het eten en de herinneringen aan zijn grootouders een connectie met zijn roots. In 1992 verhuisde het gezin naar Hialeah, Florida. Tussen 1990 en 1996 werd Víctor vaak zonder reden aangehouden door de politie, ondervraagd en gefotografeerd op straat – een traumatische routine.
Toen hij 18 werd, verergerde de situatie. Hij werd om de kleinste redenen gearresteerd en kort opgesloten. In 2003 werd hij ten onrechte gearresteerd wegens bezit van marihuana in een club. Deze gebeurtenis leidde tot drie jaar gevangenisstraf en uiteindelijk tot zijn deportatie naar Peru. In die jaren vond Víctor iets dat hem kracht gaf: zijn geloof. In God vond hij hoop en richting om door te gaan.
“Welkom in Peru”: de harde realiteit van een gedwongen terugkeer
Na zijn middelbare school in 1997 werkte Víctor bij Target-magazijnen, omdat universiteit te duur was. In 2000 schreef hij zich in bij Broward Community College, maar stopte in 2002 om een opleiding tot medisch assistent te volgen aan Keiser College. Tijdens deze periode stapelden zich boetes op voor kleine overtredingen, zoals drinken op straat of het betreden van privéterreinen.
In 2003 werd hij gearresteerd wegens zeven gram marihuana. Hoewel de aanklacht aanvankelijk werd ingetrokken, werd hij later onterecht beschuldigd van intentie tot handel en veroordeeld tot voorwaardelijke straf. Na een overtreding van zijn proeftijd – rijden zonder geldig rijbewijs – kreeg hij zes maanden gevangenisstraf. Uiteindelijk zat hij drie jaar vast. Zonder zijn medeweten ondertekende het Peruaanse consulaat in Miami zijn deportatiepapieren. “De weinige liefde die ik nog voor Peru voelde, verdween toen,” vertelt hij.
“Leg het in Gods handen en ga verder. Papa God kent je hart en weet wat voor man je bent.” — Víctor Rosas
Bij zijn aankomst in Lima sprak Victor nauwelijks Spaans en kende hij zijn Peruaanse familie niet. Op de luchthaven werd hij door een immigratieambtenaar tegengehouden, die hem om geld vroeg voordat hij hem liet doorgaan. “Welkom in Peru,” zei de ambtenaar nadat hij de paar biljetten had aangenomen die Victor bij zich had. Het was een wrede verwelkoming, maar ook het begin van een hoofdstuk vol onzekerheid. Toen hij de migratie passeerde, herkenden zijn tantes Miriam en Elena hem en brachten hem naar het huis van zijn grootmoeder in Los Olivos. Toch was de afstand duidelijk voelbaar. Zijn familie was voor hem vrijwel onbekend, en de samenleving behandelde hem als een buitenlander. “Het voelde alsof ik in een gevangenis zat, maar dan met de deuren open,” blikt hij terug. Zonder werk of vrienden had Victor moeite om stabiliteit te vinden. Hij vond een baan in een callcenter dankzij zijn moedertaal Engels, maar al snel begonnen deze bedrijven liever immigranten aan te nemen voor lagere lonen, waardoor hij opnieuw zonder inkomen kwam te zitten.
Een verdeeld hart: De liefde voor Peru herontdekken
Jarenlang voelde Víctor zich vervreemd van zijn eigen land, alsof zijn Peruaanse identiteit langzaam was vervaagd door de afstand, en hij zichzelf meer als een buitenstaander zag dan als onderdeel van iets groters. Maar op een dag veranderde alles. Terwijl hij door de Av. Arequipa in Lima liep, op zoek naar werk en met zijn hoofd vol zorgen, bleef hij staan bij een menigte die zich enthousiast had verzameld voor een gigantisch scherm waarop een beslissende voetbalwedstrijd van het Peruaanse elftal werd uitgezonden. Temidden van het gejuich, de omhelzingen en de gedeelde vreugde, merkte hij plots dat hij huilde, diep geraakt door een overweldigende emotie: voor het eerst in lange tijd voelde hij zich niet alleen. “Het was de eerste keer dat niemand me vroeg of ik Peruaans was,” herinnert hij zich teder.
Dat moment, ogenschijnlijk eenvoudig maar diep in de ziel, raakte een stille wond en begon die te helen. Het was alsof er iets dat lang had geslapen in Víctor eindelijk ontwaakte: een emotie die hem opnieuw verbond met zijn wortels, zijn mensen, zijn cultuur en zijn geschiedenis. Hoewel hij altijd wist dat hij Peruaans was, was het op dat precieze moment dat hij het écht voelde — als een krachtige hartslag in zijn borst, een warmte die hem volledig omhulde en hem herinnerde dat hij altijd ergens bij had gehoord. De liefde voor zijn land —die misschien stilletjes had liggen wachten— begon opnieuw te bloeien met een stralende kracht, en gaf betekenis en een thuis aan zijn identiteit.
Tussen scharen en hoop: hoe het barbiersvak zijn redding werd
Zonder beheersing van het Spaans en zonder werkgelegenheidsmogelijkheden die hem in staat stelden om zich opnieuw uit te vinden, greep Víctor terug op iets wat hij altijd had geweten te doen: haar knippen. Hoewel hij nooit een professionele kapper was geweest, wist hij voldoende goed met scharen en haarmachines om te gaan om een basisdienst aan te bieden in Lima. Tijdens deze periode koesterde hij nog steeds de hoop om herenigd te worden met zijn familie in de Verenigde Staten, en zijn moeder huurde een advocaat in om te proberen hem terug te halen. Echter, op 15 november 2017 ontving hij een verpletterende e-mail: “Er is niets meer wat ik voor je kan doen wat betreft jouw zaak.” Die dag markeerde een keerpunt. Vastbesloten om de controle over zijn leven te nemen, vroeg Víctor aan mensen waar hij kou, sneeuw en regen kon vinden, elementen die hem herinnerden aan zijn gelukkige jaren in New York. Ze antwoordden: “Huaraz”. Zonder er twee keer over na te denken, nam hij een bus naar die stad en begon hij met zijn rugzak te reizen, zijn plannen om terug te keren naar de VS achter zich latend.
Met minder dan 50 soles (ongeveer €20) in zijn zak en zijn kappersgereedschap kwam hij in Huaraz aan op zoek naar nieuwe kansen en vooral naar vrede. Daar vond hij een plek waar hij opnieuw kon beginnen. Zonder geld werkte hij als vrijwilliger in hostels in ruil voor onderdak en voedsel. Gedurende vier uur per dag maakte hij schoon of hielp hij aan de receptie, en in zijn vrije tijd bood hij haar knippen aan aan wie het nodig had. “Het gevoel dat mijn leven weer in mijn eigen handen lag, was ongelooflijk,” zegt hij. Al snel trok zijn talent de aandacht van locals en toeristen, en begon hij te werken in kleine kapperszaken in de stad.
De kapperszaak gaf hem niet alleen een inkomen, maar ook een diepe verbinding met mensen. In Huaraz accepteerden de mensen hem als een van hen, iets wat hij nooit had gevoeld in Lima, waar hij altijd als buitenlander werd behandeld. “Huaraz liet me een andere kant van Peru zien,” mijmert hij. Daar stelden ze geen vragen over zijn Peruviaanse identiteit en veroordeelden ze hem niet om zijn verleden. Voor het eerst in jaren voelde Víctor dat hij ergens bij hoorde. De kapperszaak werd zijn emotionele en spirituele redding, waardoor hij weer contact kon maken met zijn land en met zichzelf. Terwijl hij haar knipte, vond Víctor vrede, doel en een nieuwe manier om naar het leven te kijken.
Grenzen oversteken: van Zuid-Amerika naar Europa op zoek naar een nieuw begin
Na jaren van worstelen om zijn plek te vinden in Peru, nam Víctor een moedige beslissing: hij zou de oceaan oversteken naar Europa voor een nieuwe kans. In 2020, met wat spaargeld en hulp van zijn moeder, begon hij zijn reis vanuit Lima. Maar een directe vlucht naar Madrid was te duur (1500 dollar). Dus besloot hij terug te keren naar Bogotá, Colombia, waar tickets naar Europa slechts 650 dollar kostten.
Het lot had andere plannen. De COVID-19-pandemie verhinderde zijn reis, maar wat een tragedie leek, werd een zegen in vermomming. De Colombianen behandelden hem als familie: ze hielpen hem aan werk, onderdak en gaven hem een gevoel van thuiskomen. “Colombia accepteerde mij alsof ik er altijd al had gewoond,” zegt hij. Deze periode herstelde zijn geloof in de mensheid en toonde hem dat empathie nog bestaat.
Toen de reisbeperkingen opgeheven werden, vloog Víctor naar Madrid. Maar zijn eindbestemming zou niet Spanje zijn. Tijdens een kort verblijf in Parijs ontmoette hij in een hostel een vrouw die zijn leven zou veranderen. Ze werkte en woonde in Amsterdam en raadde hem aan daarheen te gaan – “die stad past bij iemand zoals jij,” zei ze. Geïnspireerd door haar woorden, stapte Víctor met haar op de bus naar Amsterdam.
Amsterdam: de stad die hem omarmde toen hij het het meest nodig had
Toen Víctor in Amsterdam aankwam, wist hij dat hij opnieuw moest beginnen, iets wat inmiddels al vertrouwd voor hem was geworden. Hij begon te werken in kleine barbershops, maar al snel kwam hij een nieuw obstakel tegen: de eigenaar van de barbershop waar hij werkte sloot onverwacht het bedrijf. Zonder op te geven, trok Víctor onvermoeibaar door de straten van de stad op zoek naar nieuwe kansen, zoals een echte Peruviaan. Toen ontdekte hij Betty B Tattoo + Barbershop, een plek die meteen speciaal voor hem voelde en verbonden met zijn creatieve geest. Hij besloot zijn nummer achter te laten, vertrouwend op die sterke directe connectie, zonder te weten wanneer, maar zeker dat hij een reactie zou krijgen.
Victor’s kracht en doorzettingsvermogen inspireren. Hij ging verder waar anderen zouden stoppen. Met zijn talent en warme lach komt hij er zeker. – Frits Voet
Twee maanden later werd zijn doorzettingsvermogen beloond. Elena & Frits Voet, de eigenaars van Betty B Tattoo + Barbershop, nodigden hem uit voor een gesprek en kort daarna werd Víctor onderdeel van het team. Sindsdien heeft hij een thuis gevonden in deze levendige barbershop, waar hij samenwerkt met getalenteerde tatoeëerders en piercing-specialisten. Zijn vakmanschap als barbier, gecombineerd met zijn positieve houding en vriendelijkheid, zorgde ervoor dat hij al snel opviel bij de klanten. Víctor is open en spontaan met iedereen; elk kapsel is een kans om zijn verhaal te delen en oprecht contact te maken met mensen. “Hier heb ik een plek gevonden waar ik thuishoor,” zegt Víctor dankbaar.
Ondanks alles wat hij ver van huis heeft opgebouwd, blijft Víctors diepste verlangen om zijn familie weer in de armen te sluiten. Het maakt niet uit of dat in Peru of in de Verenigde Staten is; zijn grootste droom is om weer samen te zijn, zijn mamita Nancy, zijn vader Eduardo, zijn zus Nancy en zijn broer Jonathan in de ogen te kijken en met heel zijn hart te zeggen: “Ik hou van jullie, ik heb jullie elke dag gemist.” Meer dan woorden droomt hij van die eenvoudige maar liefdevolle momenten: met z’n allen aan tafel zitten, een versbereide ceviche delen, een heerlijke arroz con pollo, en proosten met een ijskoude Inca Kola terwijl gelach en herinneringen de lucht vullen. Voor hem is dat pure geluk.
Intussen heeft Amsterdam hem een nieuw begin geboden. In zijn straten en in zijn dagelijkse routine heeft Víctor een nieuw leven opgebouwd, zonder ooit te vergeten waar hij vandaan komt. Elke stap die hij zet, draagt de essentie van zijn geliefde Peru met zich mee, als een constante fluistering die hem vergezelt en hem versterkt.
“Dit wordt voortaan mijn kapper! Gewoonweg perfect en erg goed! Het is er erg comfortabel.” – Recensie door Roy op 5 april 2025
Geloof, familie en toekomst: Víctors boodschap voor wie opnieuw moet beginnen
Het verhaal van Víctor is meer dan een opeenvolging van moeilijke momenten en persoonlijke overwinningen — het is een levend bewijs van hoe tegenslag kan worden omgezet in kansen, als je maar geloof en vastberadenheid hebt. Voor iedereen die net als hij opnieuw moet beginnen, is zijn boodschap helder:
Ben je in Nederland? Dan nodigt Víctor je van harte uit bij Betty B Tattoo + Barbershop, gelegen aan Rokin 124, 1012LC, Amsterdam. Daar kun je hem persoonlijk ontmoeten, je haar laten knippen met passie en precisie, of een tattoo laten zetten door de getalenteerde artiesten van het team.
Wat vond jij van Víctors verhaal? Zijn reis zit vol lessen over veerkracht, geloof en doorzettingsvermogen — een inspiratie voor ons allemaal. Herken je jezelf in zijn ervaringen, of ken je iemand met een soortgelijk verhaal? Laat je reactie achter in de comments hieronder.
Abonneer je dan op onze website peruanos.nl – hét platform voor de Peruaanse gemeenschap in Nederland en daarbuiten. Jouw stem en betrokkenheid zijn belangrijk voor ons. Tot de volgende publicatie!
